Hiç ölmeyecekmiş gibi duran
Annem öldü dün gece.
Uzağa kaçmıştı kış aylarca,
Ama yine de havada asılı kaldı.
Mayıs’ın onuncu günüydü.
Şenlendi arka bahçede
Sümbül ve elma çiçekleri.
Duyabiliyorduk, Maria’nın
Çekoslovakya’dan şarkılar söylediğini
Ah, nasıl da yalnızdım
Böyle şarkıların içinde.
Annem ve babam olmadan,
Ne kadar da bir başımaydım
Onlarsız öyle boş görünüyordu ki aklım.
Kaçıyordu dünyadan bütün kokular ve tatlar;
Lavaboda bulaşıklar
Durulanmış ama dağınıklar
Dolunayın altında
Yıkanmış çarşafları katlardı Maria
Kurumuş, beyaz ay ışığı dikdörtgenleri gibi.
Bu kimsesizlik tek eğlencemken,
O kadar yalnızdım ki müziğin içinde.
Mayısın dokuzu ve sekizi neyse
Aynıydı onuncu günü.
Uzanmış kollarıyla,
Onlarla uyumlu başı
Daldı annem derin bir uykuya.
Çev. Saniye Kısakürek
