Kafka 1908’de Prag’daki İşçi Kazaları Sigorta Enstitüsü’nde işe girdi, burada düzenli çalışma saatleri işliyordu, Kafka da ya sabah sekizden öğlen ikiye kadar ya da dokuzdan üçe kadar çalışma imkanına sahipti. Önceden farklı bir sigorta firmasında çalışıyordu, yüklü ve uzun mesailerden çok yorulmuştu, haliyle bu iş daha iyiydi ama Kafka hâlâ huzursuz hissediyordu. Ailesiyle birlikte küçücük bir dairede yaşıyor, geceleri herkes uyuduğunda ancak yazmaya odaklanabiliyordu. Kafka’nın 1912’de Felice Bauer’e dediği gibi “Zaman kısa, gücüm az, iş korkunç, ev keşmekeş; hoş, düzgün bir hayat mümkün değilse şayet, o zaman ince manevralarla yırtmaya çalışmalıyız.” O esnada günlük düzeninden de bahseder:
Sekizden iki-iki buçuğa kadar ofiste çalışıyorum, sonra üç-üç buçuğa kadar öğle yemeği yiyorum, ardından akşam yedi buçuğa kadar uyuyorum, tabii buna uyumak denirse, bir hafta boyunca Karadağlılar gözümün önünden gitmedi, aşırı nahoş bir netlikte beliriyorlar, sonra bir baş ağrısı vuruyor ki sorma, arapsaçı elbiseleri tüm ayrıntılarıyla zihnimde. Sonra açık pencere önünde tamamen çıplak on dakika egzersiz yapıyorum, ardından ya yalnız ya Max [Brod] ile birlikte ya da başka bir arkadaşla bir saat yürüyorum, sonra ailemle akşam yemeği yiyorum (üç kız kardeşim var, biri evli, diğeri nişanlı, bu ikisine sevgim sonsuz ama bekar olanı ayrı severim), on buçukta yazı başına otururum ama genelde on bir buçuğu bulur; gece bire, ikiye ya da üçe kadar çalışırım; gücüm, hevesim, talihim elverirse sabah altıya kadar çalıştığım bile olur. Sonra tekrar yukarıda anlattığım egzersizlerden yaparım ama bu sefer kendimi çok yormam, ardından yıkanırım, kalbimde ve karın kaslarımda hafif bir ağrı hissederim, sonra yatağa girerim. Uyumak için aklına gelebilecek her şeyi yaparım, imkansızı başarmaya çalışırım ama yine de uyuyamam çünkü bir yandan işimi düşünüp diğer yandan da acaba senden ertesi gün mektup gelecek mi, gelecekse saat kaçta gelecek gibi çözümü olmayan bir soru üzerine düşünmekten gözüme uyku girmez. Dolayısıyla gece de iki kısımdan oluşur; bir kısmı uyanık bir kısmı uykusuz geçer; tüm ayrıntısıyla anlatmaya kalksam, senin de dinlemeye mecalin olsa, inan sabaha kadar anlatırdım. Bu yüzden, yarın sabah ofise gittiğimde pek gücümün kalmamış olmasına şaşmamak gerek. Sekreterimin yanına gitmek için devamlı kullandığım bir koridor var, koridorun başında gelip giden dosyaları ve belgeleri koyduğumuz tabuta benzer bir araba durur, ne zaman yanından geçsem benim için yapıldığını ve beni beklediğini hissederim.
Kaynakça: Currey Mason. (2024). Günlük Ritüeller. (Adem Beyaz). Kolektif Kitap.
