Kaç şehir değiştirmeli, kaç düşünce ve insan
yanı başımda, ulaşımsız bir yere kurulu anlam
her sıkış tıkış yolculukta o saçma duygu.
Arkamda iki kişi şehre ilk karı yağdırdılar,
ilk kar hep yalanla iner buralara
düşündüm,
imge yüklü sığ mısradan daha sıkıcı ne var?
– Uzatır mısınız?
– Anlamadım.
– Uzatır mısınız?
Boşlukta kendime yer buldum
yasladım başımı soğuk ve titrek cama
soğuk ve titrek şimdi başım.
Üşüyorum
gözlerim kapalı
havada asılı parfüm ve ter kokusu
gittiğim yer, ineceğim durak, yolum, izim hep belli
belirginliğin huzur veren ahmaklığını yastık bilip
uyumak hevesindeyim.
