Plath, on bir yaşından otuz yaşına kadar yani intihar edene kadar günlük tutmuştu; bu günlükler, üretken bir yazma takvimi oluşturmanın ve buna bağlı kalmanın çabalarıyla doludur. “Bundan sonra bak bakalım yapabiliyor musun: alarmı yedi buçuğa kur, sonra yorgun olsan da olmasan da kalk,” diyordu 1959 ocak ayında tutulan bir günlükte. “sekiz buçukta kahvaltı, ev temizliği (yatak yorgan, bulaşıklar, paspas, her neyse) bitmiş olsun… Dokuz olmadan masa başına otur, belki böylece yazma lanetinden kurtulursun.” Ama o lanet Plath’in peşini asla bırakmadı, her ne kadar Plath her gün ihlal edilemeyecek bir yazma zamanı ayarlamaya çalışsa da… Ancak hayatının sonuna doğru şair kocası Ted Hughes’dan ayrı yaşamaya ve iki küçük çocuğuna tek başına bakmaya başlayınca işe yarayan rutin bir takvim oluşturabildi. Uyumak için sakinleştirici kullanıyordu ve sabah beş gibi sakinleştiricilerin etkisi geçtiğinde kalkıp çocuklar uyanana kadar yazıyordu. 1962 sonbaharında iki ay boyunca böyle çalıştıktan sonra Ariel şiirlerinin neredeyse tamamı ortaya çıktı; ölümünden sonra yayınlanan bir koleksiyondu bu, onun ustalık eseri sayılır ve bu eserle şiire yeni bir soluk getirdiği söylenir. Plath nihayet işine odaklanabilmişti, yaratıcı eylemin zirvesinde hissediyordu. 1962 ekim ayında yani intihar etmeden dört ay önce annesine şöyle yazmıştı: “Dahi bir yazarım ben, o kumaş var bende. Hayatımın en güzel şiirlerini yazıyorum, ün kazanacağımdan zerre şüphem yok.”
Kaynakça: Currey Mason. (2024). Günlük Ritüeller. (Adem Beyaz). Kolektif Kitap
