Mayıs 2023
“Çobanlığın felsefesini anlamayan onun psikolojisini yaşamayan
insan yönetemez. Ben de bir çobanım.” Recep Tayyip Erdoğan
Kültürel anlamda tanrı tahayyülümüzü gözlemlediğimizde insan biçimci ve “erkek” bir tanrıyla karşılaşırız. Bilinmek için yaratılan kozmos, basitçe bir gövde gösterisidir çünkü. Pipisini amcalara göstermesi söylenen bir çocuğun yaptığından utanması şöyle dursun örtük bir hayranlıkla erkekliğini sergilemesi gibi, erki elinde tutan da kendi fazlalığına hayranlıkla bakacak ve bu tespitten rahatsız olmayacaktır.
Dahası modern hukukun kısas reddine karşılık her erkin, bekası için tüm imkanlarını seferber ederek mülküne el sürmek isteyenlerin elini kesmek istemesi de giderek anlaşılır olacaktır. Ezici çoğunluğu hakiki okuryazarlıktan mahrum bırakılmış yığınların toplum sözleşmesiyse elbette şifahi olarak belirlenecek ve erk sahipleri arasındaki sözde kan davası gündelik siyaset diliyle medya sirkinden geçirilip halka arz edilerek yığınların bir taraf seçmesi beklenecektir. Temel dinamikleriyle oynanarak manipüle edilmiş insanlar olarak günlük rutinimize devam edebilmek için bir sonraki demokrasi şölenimize kadar tarafımıza verilmiş sözde oy hakkının başımızdaki çobanda istikrar kılma yönünde işe yarar kılınmasının araçları da yine sözde muhalefet haricinde bütün izan sahiplerinin malumudur.
Tek başına, yani ortak akıldan yoksun bir iktidarın sürdürülebilirliği tehlikeye düşeceğinden çobanların çoban yoldaşları da olacaktır elbet. Nitekim yeni kabinede bu açıkça görülmektedir. Sözgelimi her şeye gönül indirmek istemeyen teknokratlar tecrübelerini kendi ütopyaları doğrultusunda belli bir alana kanalize ederek uzmanlık hiyerarşisinde önemli bir yer tutacaklardır. Duygu mühendisliği alanındaysa belagat ve dini aygıtlar vezin ve tecvitle söze dökülerek kendi izler çevresinde duygu birliğini korumaya çalışacaktır. En azından tartışmaya mahal vermeyecek bir çoğunluğun sağlanması en düşük seviyede bir demokrasi evciliği için son derece önemlidir.
En büyük bedeliyse her zaman en diptekiler ödeyecektir. Çünkü sayıca çok olmaları acının daha yayılmacı bir politikayla zemine yedirilmesini kolaylaştıracaktır. Tepedekilerin zemine saldığı bu negatif duygular yekununun işe yararlığı söz gelimi tebaanın bireysel kurtuluş için devlete kapak atma gayretinde kendini göstermektedir. Geriye kalanların öfkesi de aşkı kadar inorganiktir artık. Bir hedef gösterilip bütün hayal kırıklıkları bir sonraki boşalma anı gelinceye kadar o noktaya zerk edilebilir nasılsa. Yanı sıra kutuplaştırmanın en azından yerel seçimlere kadar işlevsiz olduğu bilindiğinden bir süreliğine de olsa cadı avına ara verilebilir.
Hiyerarşik üçgenin tepesine kurulmuş adamların iç huzursuzluğu toplu konutlarda yerleşik hayata geçirdiği bendelerinin gün gelip de onları alaşağı etmesi ihtimaline dayanmamaktadır. Huzursuzluğun asıl nedeni bendelerinin eskiye nazaran çok daha maliyetli olmaya başlamalarıdır. Bu ekonomi politik bir sorun olmaktan çıktığında Türkiye yüzyılı için gerçek anlamda bir muhalefetin çıkması da engellenirse geriye neredeyse dişe dokunur bir problem kalmayacaktır.
