Anlamın ne anlamı olabilir? Peki ya anlamsızlığın? Bu metin bir manifesto olsaydı şüphesiz daha güçlü bir giriş ve son gerekirdi. Oysa manifestolar çağı çoktan kapandı ve bütün yapıp etmelerimizi, doğrudanlığın samimiyetini dahi boşa çıkarır bir laf bu. Klasik bir giriş yapacak olsak sözlük anlamından başlayıp devam etmemiz isabetli olurdu fakat anlamı bir duyumsama dahası bir maraz olarak kabul ediyoruz. Bu çoğul söylem (-uz) yalnızca bir refleksiyon. Çünkü yalnız kendi için yazan biri dahi en az iki kişi olmak durumundadır ve insanın ikileşmesi marazın başlangıcıdır: ben + öteki ben= biz. Esasen, duyumsamada insana vaki olan anlamdan çok anlamsızlıkken -ki bu anlamsızlık sözce anlamdan daha anlamlıdır- bir maraz olarak anlam, yanlış anlama olarak noktalanan haldir. Yine de “Her anlama bir yanlış anlamadır.” önermesi pekala “Her anlama bir doğru anlamadır.” şeklinde de ifade edilebilir.
Sözle kurulan erk sözle yıkılır. Yani bütün kaynakçalar başka bir kaynakçayı kaynakça alarak birbirine kaynaklanmış konusu erken boşalma olan bir durum komedisidir. Buradan Lacan’a ve Montaigne’e kaynaklanıyoruz. Böylece zihinsel mastürbasyonumuz kendini deşifre ederek yazmanın anlamsızlığını muştuluyor. Fakat her şeye rağmen yazmaya devam ediyoruz. Öyleyse hiçbir yücesi olmayan bu aşağılık yere dünya denmesi ve bizim bile isteye olmasa da maruz kalarak marazlandığımız bu fasit dairede ahlaki, içtimai, ütopik ya da distopik hiçbir varsayım, ilke ve hak arayışı anlamlı olduğunu iddia edemeyeceğimiz kadar anlamsız ve anlamsız olduğunu ileri süremeyeceğimiz kadar anlamlıdır.
