Şiire Dair
Şiir ‘Platon’un aynasından yansıyan şey’ değildir.
Şiir “mimetik” değildir.
Şiir ‘fenomen’ değildir.
Şiir ‘duruş’ değildir.
Şiir ‘statü’ değildir.
Şiir, ‘sanat’ (bile) değildir.
Şiir, Numen’dir.
Kendinde olandır, gerçeğin özüdür. (Örnekse şiir, ‘masa’ değil, onun ‘işlevi’ de değil, onun ardındaki ‘ahşap’ da değil, ahşabın ardındaki ‘ağaç’ da değil ancak ağacı var eden ‘özsu’yla ahşabı masa yapan ‘emek’in iştirakidir, belki o bile değildir.)
Deneyimlediğimiz değil, onun ardından gelendir. Dolayısıyla şiir deneyimlerimizden ziyade deneyimlerimizin ardındaki ‘bilinmez’dir. Şiirin ‘hiçlik duygusu sezdirmesi’ bu yüzdendir.
Şiir doğal Oluş’tur. Geçici değil kalıcıdır, rağmen vardır.
Kendini yenileme yeteneği olandır, doğal değişime tabidir. Zaman dışıdır, ‘ebedi’ olmasının nedeni de budur.
Şiir doğal İhtiyaç’tır. İhtiyaç olmuşluğunun tarihi insanın ilk ayakta duruşuna değin uzanır. Demek ki şiir ‘kadim bir ihtiyaç’tır. Her ihtiyaç gibi alıcısı sayesinde vardır, o başka!
Buradan yola çıkarsak, kabul etmek lazım ki şiir -aynı zamanda- bir sunuştur. Daha doğrusu ‘bir sunuş içinde’ anlam kazanır. (Çoğunluk, yanılgı içinde, sadece buna şiir diyor.)
Şiir Evrensel’dir. Hem her şeyden biridir hem de her şeyden farklıdır.
Şiir bunların tek tek hiçbiri değil ama bunların toplamının oluşturduğu şeydir.
İki tür ihtiyaç vardır: biri zorunlu/doğal ihtiyaçlardır: hava gibi, su gibi… bunlar vazgeçilmezdir daha doğrusu bunlardan vazgeçmek büyük cesaret ister. Diğeri ihtiyari/yapay ihtiyaçlardır: her türlü kültür ürünü buraya girer.
Yazılan şiir bir kültür ürünü müdür yoksa doğal bir ihtiyaç mı? Doğal bir ihtiyaç olsa bile “belli bir şiiri” tesadüfi olmaktan çıkarıp belli bir biçime sokar, hakkında ileri geri konuşursanız kültür haline getirmiş olursunuz. Tıpkı doğal bir ihtiyaç olan suyu pet şişelere koymak gibi. Pet şişedeki su yapaylaşmış sudur, bir mucize olmaktan çıkmış, metalaşmış, sıradanlaşmıştır.
Bugünkü ‘ambalajlı şiir’ de sıradandır, alınıp satılmasa da (alınıp satılmamasının nedeni faydasız olmasıdır) bir metadır.
Bugünün ‘şiiri’ mastürbatiftir, eşini kaybetmiş bireyin seksidir, plastiktir, samimi olsa dahi beyhudedir, çağrışımı olmayan sözdür, ihtiyaç için değil zevk için üretilendir, Hibrit’tir.
Hakikatin ve Doğalın yerini alan Simulakrum’dur.
İçkin değil Aşkındır.
Şiirini ‘pazara sürenler’, onu ‘pazarlık konusu’ yapanlar, insanlığa da büyük bir ihanet içindedirler; onlar, insanlığın en kadim ve kutsal edimini iğdiş edenlerdir.
Bugün Şair olanın sesi duyulmuyorsa köşesine çekilmiş olmasından değil, şiirini paketleyip pazara sürenlerin ve onların yardakçılarının üstüne basmasından dolayıdır.
