Hayattan Emekli
günlerin geçmesini izliyorum
eklenmesini saatlerin
birbiri ardınca
uyuyorum, uyanıyorum
dünya usulca dönüyor orada
yaşlanıyorum
bütün ışıkları sönmüş
körfezleri dolaşan bir gemi
bilinmeyen bir limana dönüyor
dönüyorum ben de
kendi çevremde
gün tam ortasından yarılıyor
güneş ikiye bölünüyor, gözlerimde
bir yağmur endişesi
kalbimin bir köşesi
ağlarken benim için
yatağım içine çekiyor beni
günlerin geçmesini izliyorum
hayatın geçip gitmesini bekler gibi
her gün, her saat, her dakika
orada olmayan insanlara bakıyorum
bazen gülüyor, bazen ağlıyorum
aynalarda bir anlam arıyorum
işini bitirmiş bir adamım ben
bezginlikten beslenen
sıkıntıdan yorgun
en küçük gürültüde
yerimden fırlayıp
sokaktan geçenlere bağırıyorum
aynalarda yokum
bakışlarda yokum
sesler adımı çağırmıyor artık
ilgiler sahte, sevgiler yarım
anlayın, ben!
hayattan emekli bir adamım
