Mann her sabah sekizde kalkardı. Yataktan çıktıktan sonra eşiyle bir fincan kahve içer, banyo yapar ve giyinirdi. Sekiz buçukta yine eşiyle birlikte kahvaltıya otururdu. Dokuzda çalışma odasına kapanır, ziyaretçilerin, telefon görüşmelerinin ve aile üyelerinin radarından çıkardı. Dokuz-on iki arası çocukların gürültü yapması kesinlikle yasaktı çünkü bu saatler Mann’ın en verimli olduğu zaman dilimiydi. Zihni en çok o esnada açık oluyor ve yazmak için kendini aşırı derecede zorluyordu. “Her pasaj bir geçide, her sıfat da bir karara dönüşüyor,” demişti bir keresinde.
Öğle vaktinden sonra gelen herhangi bir şey ertesi güne kadar beklemek zorundaydı, dolayısıyla “dişini sıkıp her seferinde adım adım, yavaş yavaş ilerlemeye” zorluyordu kendini. Sabah mesaisi bitince Mann, çalışma odasında öğle yemeğini yer ve günün ilk purosunu yakardı; çalışırken sigara içerdi ama günde on iki sigara ve iki puroyu aşmazdı. Sonra koltuğuna geçer ve gazete, dergi ya da kitap okurdu, dört olunca da yatağına geçip bir saat kestirirdi. (Bu kutsal vakitte de çocukların gürültü yapması yasaktı.) Beşte ailesiyle bir araya gelip çay içerdi. Sonra mektup, inceleme ya da gazete makalesi yazar -bu çalışma telefon görüşmeleriyle ya da misafirlerle kesilebilirdi- ve akşam yemeğinden önce yedi buçuk ya da sekiz gibi yürüyüşe çıkardı. Yemekte bazen misafirlerini ağırlarlardı. Eğer misafir gelmemişse Thomas ve eşi okuyarak ya da gramofon kayıtlarını dinleyerek akşamlarını geçirirlerdi, sonra da gece vakti ayrı odalarına çekilirlerdi.
Kaynakça: Currey Mason. (2024). Günlük Ritüeller. (Adem Beyaz). Kolektif Kitap
